مقام امامت که مقام ابراهیم (ع) بود، از طرف پروردگار به وی تفیض شده و این خود فضیلتی بود که ابراهیم (ع) بدان مشرف گردید.
خداوند متعال فرمود: إِنِّی جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا
و ابراهیم (ع) از روی خوشحالی پرسید: وَمِن ذُرِّیَّتِی
و خداوند در پاسخ فرمود: لاَ یَنَالُ عَهْدِی الظَّالِمِین (1:124)

این آیه شریفه، امامت ستمکاران را تا روز قیامت باطل و آن را در برگزیدگان منحصر فرموده است. پس از آن، خداوند متعال امامت را گرامی داشته و آن را در ذریه ابراهیم (ع) که پاک و برگزیده بود، قرار داد.

پس، فرمود: وَوَهَبْنَا لَهُ إِسْحَقَ وَیَعْقُوبَ نَافِلَةً وَكُلًّا جَعَلْنَا صَالِحِینَ وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَیْنَا إِلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیْرَاتِ وَإِقَامَ الصَّلَاةِ وَإِیتَاء الزَّكَاةِ وَكَانُوا لَنَا عَابِدِینَ (21:72,73)

مقام امامت در ذریه آن حضرت باقی ماند و این مقام را از یکدیگر به ارث بردند تا نوبت به رسول اکرم (ص) رسید. خداوند متعال در این باره فرماید: إِنَّ أَوْلَى النَّاسِ بِإِبْرَاهِیمَ لَلَّذِینَ اتَّبَعُوهُ وَهَذَا النَّبِیُّ وَالَّذِینَ آمَنُواْ وَاللّهُ وَلِیُّ الْمُؤْمِنِینَ (۳:۶۸) "نزدیکترین مردم به ابراهیم کسانی هستند که از او پیروی کنند و این پیامبر و امتش که اهل ایمانند، و خدا ولی مومنان است."

مقام امامت، مخصوص رسول اکرم (ص) بود و پیامبر اکرم (ص) نیز این مقام را به علی (ع) تفویض فرمود.

این عمل به امر پروردگار، و ادامه سنت مفروض و الهی بود. پس از علی (ع)، مقام امامت در ذریه آن حضرت که از برگزیدگان بودند، قرار یافت، برگزیدگانی که علم و ایمان از طرف خداوندی بدانها عطا شده که قرآن فرماید: وَقَالَ الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ وَالْإِیمَانَ لَقَدْ لَبِثْتُمْ فِی كِتَابِ اللَّهِ إِلَى یَوْمِ الْبَعْث (۳۰:۵۶) "و آنان که به مقام علم و ایمان رسیدند، به آن فرقه بدکار گویند: شما تا قیامت که هم امروز است، در عالم علم خدا مهلت یافتید." امامت تا روز قیامت در فرزندان علی (ع) خواهد بود؛ زیرا پس از محمد (ص) پیامبری نیست؛ حال، این مردمان نادان، چگونه می توانند امام خود را برگزینند؟


منبع
امامت صفحه ۱۲۳
علامه حسن زاده آملی